سی و هفتمین انبساط مجدد کائنات،
سی و هفتمین بار خلقت،
سی و هفتمین انفجار سکوت
و سی هفتمین لبخند آفرینش....
فرزند زمستان،
اعتراف می کنم هر کجا که باشی،
هر کجا که ردی از گام هایت باشد،
بهار می شود!
بهشت بارانی می شود پیچیده در حریر ثانیه ها...
همه فصل های بودنت میان روزها، معجزه است
و معجزه ها، آویز خیال های دور و نزدیک....
می دانی مخاطب خاص؟
همیشه برای نوشتنت شاعر می شوم،
برای کشیدنت نقاش
اما...
برای داشتنت باید با خدا شریک شوم!
باید با خدا بنشینیم ترجیحا دور میزی گرد
و فکر کنیم خاک تو را از کدامین بهشت آورده بودند؟
آنگاه افسانه خلقت را عوض کنیم...
این بار شیطان هم،
به حوای من سجده خواهد کرد!!!!
می دانی؟
من هرگز نخواسته ام از عشق افسانه ای بیافرینم...
باور کن!
من همیشه خواسته ام که با دوست داشتن زندگی کنم،
کودکانه...ساده...روستایی!
دلم خوش است به بودنت...
می دانی چرا؟
چون تو آخرین کسی هستی
که اولین بار عاشقش شدم!!!!!!!!!!
خدا انگار چیزی می دانست که اشک را آفرید
و چشمان مرا...
گونه هایم اگر باغچه داشت،
بهترین تمشک های دنیا را برایت به بار می آورد.....
تو آخرین کسی هستی
که اولین بار عاشقش شدم....
تولدت مبارک بهترین
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
